Italia uno

Zojuist wakker geworden van een zware onweersbui en inmiddels hagelt het. Toscane laat ons de eerste 3 weken van ons verblijf echt alle hoeken van de kamer zien.
Uit bed dan maar, broek over slaapshort, jas over t-shirt en naar buiten om hout te pakken om de stufa weer wat leven in te blazen.
Alhoewel het niet echt steenkoud is, en er ook andere verwarming is, is zo’n ding ook gewoon retegezellig.

Eerder was hij wel noodzakelijk. Toen we aankwamen was het al behoorlijk frisjes, maar binnen drie dagen sloeg dit om naar echt berekoud (gelijk aan Nederland zo begreep ik).
En sneeuw… veel sneeuw. Niet perse uitzonderlijk hier in februari, maar ook weer niet erg gangbaar.

Maar mooi dat het was… vaak adembenemend en soms ook vervreemdend. Een totaal verstilde wereld.

De laatste foto… tja, zulks kan dan ook gebeuren. Nadat wij 3 dagen het dal niet uit hadden kunnen komen met de auto (klauteren naar het dorp was het die dagen), hadden we op een moment dat het
net even kon (naar voorbeeld van onze buurman Roberto) toch de auto ‘naar boven’ weten te krijgen. Op aanraden van Roberto op een plek langs de openbare weg gezet, want we moesten hem boven laten staan omdat het opnieuw zou gaan sneeuwen en misschien ijzelen. Nu ja, dat laatste klopte dus. De ijzel bleek zo zwaar dat olijfbomen treurden, struiken over de weg hingen en een enorme tak van een ‘pino’ afbrak en precies op onze auto viel. Zoiets gaat hier dan als een lopend vuurtje via de buurt-tamtam, dus kom je later in het dorp, dan weet iedereen ervan.
Maar het heeft ook een mooie functie, want wij hadden nog van niks geweten ware het niet dat een voorbijganger een bekende had gebeld (‘zijn dat niet die Hollanders van…’) en die bekende weer Roberto, waarna ‘klop, klop’op de deur.
Ontzettend behulpzaam en aardig zijn de mensen hier, maar ik moest ook grinniken over een bevestiging van een eigenschap van – ja ik durf het te zeggen – ‘De Italiaan’ die ik door dit akkefietje kreeg: Italianen weten veel dingen beter. Wat eten betreft wist ik het al, maar over de auto: ‘hoe konden jullie die auto onder de pino zetten?!’Nou, op aanraden van Roberto, die zei dat hij daar het beste stond. ‘Hoe kan hij dat nou zeggen, die bomen zijn juist breekbaar?!’. Ze zijn het zeg maar niet altijd met elkaar eens.

Verder begin van de lente en veel beestenboel: een hagedis uit de spoelbak vissen (uit het plafond gevallen) die dankbaar in je vinger bijt, dagelijks een paar miljoenpoten naar buiten gooien, bezoek van buurtpoes en een ‘hond’ tegenkomen.

En ik werd 50 en kreeg deze geïmproviseerde taart!

Tot slot nog een filmpje:

 

8 gedachten over “Italia uno

    1. MarjaFeltkamp Bericht auteur

      Leuk! Gelukkig valt de schade aan de auto wel mee. Tenminste: hij is wel net daar op de achterklep gevallen waar de centrale vergrendeling loopt, dus die doet het niet meer, maar de auto zelf rijdt.

  1. Jessica

    Zo heerlijk dat je geniet van alle mooie dingen in het leven!!!
    Doe je goed! En natuurlijk ook nog happy birthday voor jou 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *