Twee existentialistische vragen vandaag.
1 – ga ik wel of niet de deur uit?
2 – post ik op Facebook of op mijn blog?

1 werd ‘ja’, 2 dus ‘blog’.

De twijfel over 1 werd gevoed door hardnekkig hoesten, snotteren en wat al niet meer bij zwaar verkouden zijn hoort. De twijfel over 2 door hinken op twee gedachten… Facebook is lekker snel en makkelijk, maar toch ook oppervlakkiger. Leuk, maar niet altijd. Een blogposting vergt meer aandacht, maar is daarom wellicht wat completer/vollediger.

Op het program stond met de auto naar Waterland rijden (en misschien zelfs een stukje schaatsen). Specifieker naar de Aandammerbrug alwaar mijn zus met zwager uit hun camper busje erwtensoep, chocolademelk en knakworsten zouden verkopen.
Een ander twijfel aspect (naast de verkoudheid) was de begaanbaarheid van de lokale wegen. Ik heb mijn rijbewijs nu al een tijdje, maar heb nog erg weinig ervaring met rijden bij gladheid (behalve dan de ervaring van vorig jaar toen een busje langzaam in de achterkant van onze auto gleed).
Maar het weer was te mooi, de nostalgische kriebel te groot, dus ik ben toch in de auto gestapt.
Het werd een prachtig ritje. Zodra ik de stadsgrens van Amsterdam was gepasseerd kwam ik op allerlei onverwachte plekken drommen auto’s tegen. Was er ijs dan werd er geparkeerd. Ik sukkelde tussen de 30 en 50 kilometer per uur en dat was prima te doen. Tegenliggers waren ook geen probleem; of ik stopte als het kon, of zij, met een opgestoken hand als dank en verder maar weer.

En toen was ik waar ik wilde zijn (op de achtergrond ouderlijk huis)

Zwager zorgde tussendoor ook nog even voor makkelijke doorgang voor de schaatsers

Na nog een klein stukje geschaatst te hebben en een hapje erwtensoep en een slokje chocolademelk was het weer tijd huiswaarts te gaan. Waar andere belangrijke en vooral tijdrovende zaken aan de orde waren, namelijk riblappen! Moeten toch al snel zo’n 3 a 4 uur badderen.

Terwijl ik Ajax wederom dramatisch zie verliezen ga ik maar eens aardappels schillen.
Dan maar een goeie hutspot eten…