Dan heb je een cursus tegen vliegangst succesvol afgerond en ga je dus voor het eerst vliegen zonder begeleiders. In mijn/ons geval was gekozen voor een weekendje Londen.

Vrijdag vertrokken we. We zouden om 15.00 boarden. Zóuden, want daar was de mededeling die volgens instructiepiloot Peter ook kan betekenen dat de wc’s niet werken: ‘due to technical problems flight KL1021 is delayed for half an hour ‘.
Right.
Een half uur later opnieuw die mededeling. Na ruim een uur was het dan zover, met twee volle bussen naar een city hopper midden op het vliegveld.
Aan boord de gezagvoerder: ‘excuus voor de vertraging, maar de cateringvrachtwagen had een deur geramd van het oorspronkelijke toestel dus moesten wij op zoek naar een ander toestel. Verder zult u nog een kwartier geduld moeten hebben want het is erg slecht weer in Londen, de wind staat haaks op de landingsbaan, waardoor er maar weinig toestellen kunnen landen; wij wachten op toestemming om te vertrekken.’
Okeej…

Eindelijk in de lucht verliep alles eigenlijk prima, de landing was inderdaad wat turbulent, het was absoluut noodweer, maar we stonden.
Het gangpad stond vol met jassen-aantrekkende mensen en vervolgens gebeurde er… niets.
De gezagvoerder: ‘wederom excuses, maar de slurf past niet op het vliegtuig, we gaan op zoek naar een trap.’ Tien minuten later, het schaamrood van de gezagvoerder was hoorbaar door de intercom: ‘uhm, heel vervelend, maar de trap past ook niet, er wordt gezocht naar een andere trap.’
Een kwartier later konden we dan eindelijk het vliegtuig verlaten en stonden we, tja, ergens op Heathrow. Iemand gebaarde ons naar een deur waar ‘personnel only’ op stond, waarna we nog ongeveer een half uur door allerlei tunnels moesten lopen om uit te komen bij iets wat op een luchthaven leek. Vervolgens zaten we nog ruim een uur in een soms overvolle tube.
Inmiddels was het 20.00 en vreselijk tijd voor een biertje, dus doken we de kroeg op de hoek van ons hotel in nog voor het inchecken. Het hotel was/is prima, we aten nog wat bij een Indiaas restaurant en toen was het genoeg geweest.

De volgende dag brunch in Delaunay, een zeer stijlvolle, zeer Britse tent, met prachtig eten en buitengewoon bekwaam en attent personeel. Overigens was dit overal waar we kwamen zo; wat een schrijnend verschil met de bediening in Nederland zeg! En ook op straat: welgemeende ‘sorry’s’ als iemand tegen je oploopt, in overvolle tubes geen agressie… op het gevaar af een ouwe zeur genoemd te worden: ik vind het erg charmant.

‘s Middags hebben we wat door de buurt gelopen, waarbij ik vrij schizofreen werd van het left/right gebeuren. Rolf en ik betrapten ons erop dat we bij iedere oversteek als malloten alle kanten op keken; iets in de trant van: dat kunnen jullie nou wel zeggen met dat ‘look right’, maar we geloven er niks van. Plus: op de roltrappen moet je weer rechts houden en op de stoepen is er uhm… geen systeem.

Ons hotel stond in hartje Londen en er gebeurde van alles: tegenover ons hotel lag het Savoy hotel waar de ene na de andere dure auto kwam voorrijden, want het was zowel het weekend van de uitreiking van de Bafta’s als London fashion week.

Dat laatste zorgde voor heel veel modellen in het wild.

 

Om zes uur ‘s avonds hadden we een afspraak met goede vrienden van ons die een half jaar geleden naar Londen zijn verhuisd. Zij hebben de ervaring bepaalde etablissementen binnen te komen die wij soms niet eens overwegen, dus spraken we af voor het restaurant van… Ottolenghi.

What shall I say behalve I was there? Niet veel meer, want daar bleef het bij (al was een tafel toch nog bijna gelukt!). Een tweede restaurant, ook niet echt slecht, lukte wel met de sob story ‘our friends came from Amsterdam especially for…’ en ‘we did try to make reservations’.
Heerlijk gegeten.

Op naar de Union Chapel voor een concert van The Penguin Cafe Orchestra, waar we, want ‘uitverkocht’ op eenzelfde wijze binnenkwamen als hierboven beschreven. Prachtige muziek in een prachtige ambiance; een soort grotere, robustere broer van Paradiso.
Veel indrukken, dus erg moe in bed gevallen.

En toen hadden we zondag nog. Het was opeens prachtig weer en we besloten te gaan wandelen. Eerst naar St. Paul’s Cathedral waar, verdorie wat een mazzel, net een zondagsdienst bezig was begeleid door een koor… prachtig!

(het is daar verboden foto’s te maken, vandaar dit ietwat ongerichte want vanuit de jaszak geschoten plaatje). Vervolgens via de Millennium Bridge naar Tate Modern gelopen. Toen was ik inmiddels wel moe trouwens. In het museum gebruncht, wat rondgelopen en de metro naar Saatchi gallery genomen. Daar nog een drankje op het terras in de zon gedronken, nog even snel een paar schoenen gekocht op King’s Road en toen was de tijd op.

Terug naar het hotel om onze bagage op te halen en met de metro naar station Paddington vanwaar de Heathrow Express vertrok. Duur maar snel en ik was even klaar met overvolle metro’s.
In tegenstelling tot de heenreis verliep de terugreis geheel volgens het boekje (ik blijf dat security gebeuren overigens fascinerend vinden, op Heathrow word je als een soort opgejaagd vee er doorheen gejaagd… ‘go go go!’).
Saillant: op de terugvlucht zat een jongen naast mij die ook vrijdag was heen gevlogen, twee vluchten na de onze. Zijn toestel had drie doorstarts moeten maken op Heathrow waarna uiteindelijk geland op Birmingham. Volgens hem een hel van een vlucht met allemaal zieke mensen om hem heen.
Ben blij dat mij dat bij mijn eerste vlucht bespaard is gebleven; ik vond mijn versie al avontuurlijk genoeg. 😉