Bijna niets gaat in Italië zoals we gewend zijn.
Ik had al een week last van een oor dat steeds dichter ging zitten. Van de locals hadden we gehoord dat je dan naar een ‘Otorinolaringoiatra’, een KNO-arts moet gaan. Niet naar de huisarts want die mag geen medische handelingen uitvoeren, en een oor uitspuiten is hier een medische handeling.
Het was dinsdag, maar bij het instituut dat ons getipt was konden we pas vrijdag terecht dus even verder gebeld. Er bleek nog een ander instituut waar ik meteen terecht kon, dus op naar Siena. Daar aangekomen haalde een oude dokter een doos van een stoffige plank, waarin een otoscoop (zo’n ding om mee in je oren te kijken). Conclusie: een verstopt en ontstoken oor. Of hij het kon uitspuiten? Nee, want dat mocht hij niet. Verwarring compleet; dit bleek toch geen KNO-arts te zijn. Oplossing: pijnstillers en antibiotica (in Italië geven ze basically voor álles antibiotica). Ik werd hier niet blij van, dus heeft Rolf snel alsnog het eerste instituut gebeld, en ja, vrijdag kon nog steeds, zelfde tijd, ‘si si: signora Feltkamp’.
Dat was vandaag. Aldaar aangekomen keek ik wat rond in de kliniek. Tot mijn stomme verbazing hingen daar ontzettend veel foto’s van voetballers uit de Serie A met telkens weer dezelfde ontzettend trotse (en ijdele) sportarts, en een gesigneerd shirt van Pogba!
Als voetballiefhebber erg grappig om te zien.

Maar goed, de afspraak dus. Ik bleek niet in de agenda te staan… Ik werd wat wanhopig, want anderhalve week in een soort wattenhoofd leven is erg onprettig. Gelukkig is Rolf’s Italiaans beter dan het mijne en was de receptioniste toeschietelijk. Na haar overleg met de arts vertelde zij dat ik toch bij hem terecht kon, mits wij achter hem aan konden rijden naar Rapolano Terme, 25 km ten Oosten van Siena, en dan zou ik de eerste zijn…
Huh?!
We begrepen het goed. Hij werkte daar ook, in de terme, en moest daar stipt om 11.00 zijn. Na 15 minuten wachten kwam er een arts aangesneld en hij gebaarde inderdaad dat we achter hem aan moesten rijden met onze auto.
En toen ging het los! We waren het parkeerterrein nog niet af of hij zette het gas erop. En niet zo’n beetje. Als een Formule 1 coureur ging hij over de snelweg… en wij dus ook want we wilden hem niet kwijtraken. We zijn wel wat gewend hier inmiddels, maar hij ging wel heel erg ver over de toegestane snelheid heen. Waar 60 km werd aangegeven ging hij soms 100, waar 110 werd aangegeven tikten we de 150 aan. We zaten redelijk te ‘holy shit-ten’ in de auto.
Oh ja, en de Italiaanse wegen zijn over het algemeen vrij slecht, met veel gaten.
Aangekomen bleek het een erg rustige vriendelijke man die mijn oor uitspuitte en concludeerde dat er niets ontstoken was (yes!). De rekening was 17,= euro.
Nu afwachten of, en zo ja, hoeveel verkeersboetes we gaan ontvangen.

Ik ga proberen wat vaker te posten, want we maken hier best veel bijzondere dingen mee. Maar ik moet zo de keuken in want er moet een grote pan ‘ragout’ gemaakt worden!

Nog wat foto’s dan maar.

Vanuit Florence, waar we op een zondag naar een concert zijn geweest (Joan as Police Woman, luister haar!) om de dag erop zus van het vliegtuig op te halen. Maar dat vliegtuig kwam door vertraging 8 uur later aan, dus ‘moesten’ we de dag in Florence doorbrengen.
Eten, Banksy-achtige schoonheid en… pure armoede in beeld.

Nog meer eten:

En nog wat losse foto’s: Certaldo, toeristisch maar toch erg mooi, wijnvaten in een oud verlaten kasteel waar we zijn binnengedrongen (Falsini) en het Paasvuur!