Vandaag een wandelingetje gemaakt  in Waterland wegens het mooie winterweer.
2 zaken vielen hierbij op (naast pittoreske vergezichten, bevroren kroos, de vele ganzen en koude oren).
Het eerste was een diepgevroren eend. Ik kom uit Waterland, maar zulks ben ik nog niet eerder tegengekomen zomaar in een slootje naast de weg.
De eend had iets treurigs, melancholieks, maar straalde ook complete rust uit. Het leek er een beetje op alsof hij (/zij) uitgeput was, z’n kopje in het kroos had neergelegd, en dat meteen de hierop volgende nacht de vorst er overheen was gegaan. Perfect geconserveerd en gelijk boerenkool, misschien zelfs lekkerder, maar dan zou ik toch eerst willen weten waaraan hij is overleden. 

Het tweede was vandalisme, maar dan van het constructieve soort.
Een paar weken geleden las ik in het Parool dat er aan de Poppendammergouw bij een ophaalbruggetje mans hoge ‘stadsgrens-borden’ waren geplaatst. We kwamen er vandaag langs, en om een lang verhaal kort te maken: ze staan er niet meer.

Tot slot de maaltijd van gisteren, een linzen-experiment.
‘Puy’ linzen, gekookt, met in de oven gebakken puntpaprika en rode ui, geroosterde knoflook, pancetta en saucijzen, balsamico en olie, peper en zout en wat tijm.
Stoere kost!