Gisteren zouden we afbak-pizza eten, maar zelfs daar waren we te lui voor, dus werd het een hapje op de hoek (@cafedezuid, #cafedezuid… benieuwd of zulks ook buiten twitter werkt). Prima maal, niks mis mee.
Maar die pizza lag vandaag dus nog in de ijskast. Weggooien is ook weer zoiets, zonde, dus opeten!
Het was de Albert Heijn Steenoven ‘Margherita’. Ik had de ‘Bianca’ willen kopen, maar die was op. Uitgepakt trof ik dit aan:
Buitengewoon triest eigenlijk. Tomatenprut met drie beflapjes mozzarella. Ik heb zo’n lapje vastgepakt en het was rubber; niets meer en niets minder.
De achterkant van de verpakking er maar eens bijgepakt: wat is dit voor pizza?
Enfin, de beflapjes (100% buffelmozzarella) gaan kennelijk terug tot 1889, de tomaten zijn gekweekt op vulkanische grond van de Vesuvius en de Napolitaanse pesto is apart bijgevoegd. Dat zakje pesto heb ik meteen weggeflikkerd. Ik weet niet of de foto duidelijk genoeg is, maar de ene helft van het zakje was bruin, de andere groen; een no-go wat mij betreft, Napolitaans of niet.
What to do, naast het voornemen deze pizza nooit meer te kopen?
Pimpen!
Dus: knof en ui, vers gedroogde door Italiaanse vriendin aangeleverde Salie, fourme d’ambert, en pepersalami er overheen gegooid.
Beter.
Maar dan nog: doe het niet, koop die onzin niet!
Van de weeromstuit ga ik morgen zelf weer koken: het is niks gedaan met die kant-en-klare meuk.
Raffaele Esposito (whomever that is) zou zich omdraaien in zijn graf.
