26 april 2014, Podere La Fonte, Radicondoli

3 reacties

De eerste Koningsdag in Nederland en wij zitten in Toscane. Ik teken ervoor.
Sinds lange tijd zijn we weer Italiaans ‘thuis’.
 We komen er met de familie die de podere bezit niet helemaal uit hoe lang geleden het is dat wij hier voor het laatst waren, maar Emanuela, de vrouw des huizes, zei gisteren kordaat en beslist ‘it was yesterday’, dus daar houden we het dan maar op. Een jaartje meer of minder, kniesoor die daar op let.
Hoe hier deze keer weer terecht gekomen?

Al is hun Engels gebrekkig (en ons Italiaans ook), en hoeveel tijd er ook is verstreken sinds de laatste keer dat wij hier waren, de familie is mij/ons blijven volgen, tijdens mijn ziekte maar ook tijdens mijn vliegtraining. Toen ze begrepen dat ik ‘geslaagd’ was voor het vliegen kwam direct, of beter, opnieuw, de uitnodiging ‘come to us, is good for you!’
Een aanbod zo genereus dat we niet konden of wilden weigeren; La Fonte werd onze eerste vakantie sinds lange tijd. Iedereen weer zien en bijpraten, en dat op een prachtige plek in Toscane: het idee alleen al ontroerde mij (ook nu, terwijl ik hier ben!)
‘Hier’ is:
20140425_104551

De vliegreis Amsterdam-Bologna verliep afgezien van wat vertraging in Amsterdam ook deze keer weer goed. Prachtig weer, gezond spannend en met geweldig uitzicht op de Alpen. Aangekomen in Bologna moesten we flink zoeken naar onze huurauto, maar daar was ‘ie dan, R’s wens: een Fiat 500.
 R mocht eerst, dwars door Bologna, op weg naar de B&B die we besproken hadden.
 Unique selling point van deze B&B was het dakterras met uitzicht over Bologna… niks van gelogen.

20140423_163757

20140423_191512

20140423_212050

 

 

 

 

 

 

‘s Avonds een hapje uit-gegeten en moe naar bed. 
De volgende dag op weg naar Radicondoli waarbij we de fout in gingen bij Florence. Onze theorie: de Si-Fi (Siena-Florence en omgekeerd) had waarschijnlijk zo’n slechte naam gekregen (een érg slechte snelweg) dat ze de naam van de afslag hebben veranderd en Si-Fi maar niet meer vermelden. De weg is overigens nog steeds even slecht.

Maar geen haast dus ergens gedraaid en toen weer verder.
Halverwege heb ik het stuur overgenomen en… tot op vandaag bijna niet meer losgelaten.
 Mán wat is dat heerlijk racen in zo’n ‘Cinquecento’ over de Toscaanse wegen! Stijgen, dalen, veel en snel schakelen (en stuiteren, t is geen zware auto); een feest om hier te rijden.

De aankomst bij La Fonte, Emanuela die haar hoofd om een hoekje steekt, een warme omhelzing (‘you still look like Marja!’), Marco die van het land aan komt lopen, mij omhelst, aankijkt ‘so glad to see you again’, later die middag dochter Francesca, inmiddels woonachtig met vriend in buurdorp, met tranen in haar ogen ‘you still look the same!’… oef…
(De laatste heeft ongeveer 8 jaar geleden op 21-jarige leeftijd zo’n anderhalve maand bij ons in Amsterdam gewoond, dus is ook een beetje onze dochter.)

En dan nu dus hier. Pas de 3e dag en al zoveel oude bekenden gezien. Vrienden en bekenden uit het dorp en familie van familie van de familie hier op de podere.
20140425_140906

Nou vallen we ook met onze neus in de boter: bevrijdingsdag (gisteren, uitgebreid lunchen, fanfares door het dorp) en 1 mei, dag van de arbeid.
Allerhartelijkst, maar ook enorm sociaal, dus vandaag hebben we groot ingeslagen in de supermarkt (om thuis te koken) en doen we verder even niks behalve wat eten, ik schrijven (deze posting) en R nog een restantje werk.
Natuurlijk wel onder begeleiding van Italiaans geroezemoes en kindergezang want tutti la famiglia è qui.

Nog wat foto’s dan maar van: de ochtendkoffie in het zonnetje voor ons appartement, uitzicht vanaf La Fonte, de lokale wespen-stofzuigeraar en een weggespoeld stuk weg (doorgaande weg, maar haast om te repareren… ach)
20140425_10085920140424_16555320140424_19303020140425_163520

De eerste keer

2 reacties

Dan heb je een cursus tegen vliegangst succesvol afgerond en ga je dus voor het eerst vliegen zonder begeleiders. In mijn/ons geval was gekozen voor een weekendje Londen.

Vrijdag vertrokken we. We zouden om 15.00 boarden. Zóuden, want daar was de mededeling die volgens instructiepiloot Peter ook kan betekenen dat de wc’s niet werken: ‘due to technical problems flight KL1021 is delayed for half an hour ‘.
Right.
Een half uur later opnieuw die mededeling. Na ruim een uur was het dan zover, met twee volle bussen naar een city hopper midden op het vliegveld.
Aan boord de gezagvoerder: ‘excuus voor de vertraging, maar de cateringvrachtwagen had een deur geramd van het oorspronkelijke toestel dus moesten wij op zoek naar een ander toestel. Verder zult u nog een kwartier geduld moeten hebben want het is erg slecht weer in Londen, de wind staat haaks op de landingsbaan, waardoor er maar weinig toestellen kunnen landen; wij wachten op toestemming om te vertrekken.’
Okeej…

Eindelijk in de lucht verliep alles eigenlijk prima, de landing was inderdaad wat turbulent, het was absoluut noodweer, maar we stonden.
Het gangpad stond vol met jassen-aantrekkende mensen en vervolgens gebeurde er… niets.
De gezagvoerder: ‘wederom excuses, maar de slurf past niet op het vliegtuig, we gaan op zoek naar een trap.’ Tien minuten later, het schaamrood van de gezagvoerder was hoorbaar door de intercom: ‘uhm, heel vervelend, maar de trap past ook niet, er wordt gezocht naar een andere trap.’
Een kwartier later konden we dan eindelijk het vliegtuig verlaten en stonden we, tja, ergens op Heathrow. Iemand gebaarde ons naar een deur waar ‘personnel only’ op stond, waarna we nog ongeveer een half uur door allerlei tunnels moesten lopen om uit te komen bij iets wat op een luchthaven leek. Vervolgens zaten we nog ruim een uur in een soms overvolle tube.
Inmiddels was het 20.00 en vreselijk tijd voor een biertje, dus doken we de kroeg op de hoek van ons hotel in nog voor het inchecken. Het hotel was/is prima, we aten nog wat bij een Indiaas restaurant en toen was het genoeg geweest.

De volgende dag brunch in Delaunay, een zeer stijlvolle, zeer Britse tent, met prachtig eten en buitengewoon bekwaam en attent personeel. Overigens was dit overal waar we kwamen zo; wat een schrijnend verschil met de bediening in Nederland zeg! En ook op straat: welgemeende ‘sorry’s’ als iemand tegen je oploopt, in overvolle tubes geen agressie… op het gevaar af een ouwe zeur genoemd te worden: ik vind het erg charmant.
Benedict

‘s Middags hebben we wat door de buurt gelopen, waarbij ik vrij schizofreen werd van het left/right gebeuren. Rolf en ik betrapten ons erop dat we bij iedere oversteek als malloten alle kanten op keken; iets in de trant van: dat kunnen jullie nou wel zeggen met dat ‘look right’, maar we geloven er niks van. Plus: op de roltrappen moet je weer rechts houden en op de stoepen is er uhm… geen systeem.

Left

Ons hotel stond in hartje Londen en er gebeurde van alles: tegenover ons hotel lag het Savoy hotel waar de ene na de andere dure auto kwam voorrijden, want het was zowel het weekend van de uitreiking van de Bafta’s als London fashion week.

Dat laatste zorgde voor heel veel modellen in het wild.

 

Om zes uur ‘s avonds hadden we een afspraak met goede vrienden van ons die een half jaar geleden naar Londen zijn verhuisd. Zij hebben de ervaring bepaalde etablissementen binnen te komen die wij soms niet eens overwegen, dus spraken we af voor het restaurant van… Ottolenghi.

What shall I say behalve I was there? Niet veel meer, want daar bleef het bij (al was een tafel toch nog bijna gelukt!). Een tweede restaurant, ook niet echt slecht, lukte wel met de sob story ‘our friends came from Amsterdam especially for…’ en ‘we did try to make reservations’.
Heerlijk gegeten.

Ottolenghi

Op naar de Union Chapel voor een concert van The Penguin Cafe Orchestra, waar we, want ‘uitverkocht’ op eenzelfde wijze binnenkwamen als hierboven beschreven. Prachtige muziek in een prachtige ambiance; een soort grotere, robustere broer van Paradiso.
Veel indrukken, dus erg moe in bed gevallen.

Puinguin Cafe


En toen hadden we zondag nog. Het was opeens prachtig weer en we besloten te gaan wandelen. Eerst naar St. Paul’s Cathedral waar, verdorie wat een mazzel, net een zondagsdienst bezig was begeleid door een koor… prachtig!

(het is daar verboden foto’s te maken, vandaar dit ietwat ongerichte want vanuit de jaszak geschoten plaatje). Vervolgens via de Millennium Bridge naar Tate Modern gelopen. Toen was ik inmiddels wel moe trouwens. In het museum gebruncht, wat rondgelopen en de metro naar Saatchi gallery genomen. Daar nog een drankje op het terras in de zon gedronken, nog even snel een paar schoenen gekocht op King’s Road en toen was de tijd op.

Terug naar het hotel om onze bagage op te halen en met de metro naar station Paddington vanwaar de Heathrow Express vertrok. Duur maar snel en ik was even klaar met overvolle metro’s.
In tegenstelling tot de heenreis verliep de terugreis geheel volgens het boekje (ik blijf dat security gebeuren overigens fascinerend vinden, op Heathrow word je als een soort opgejaagd vee er doorheen gejaagd… ‘go go go!’).
Saillant: op de terugvlucht zat een jongen naast mij die ook vrijdag was heen gevlogen, twee vluchten na de onze. Zijn toestel had drie doorstarts moeten maken op Heathrow waarna uiteindelijk geland op Birmingham. Volgens hem een hel van een vlucht met allemaal zieke mensen om hem heen.
Ben blij dat mij dat bij mijn eerste vlucht bespaard is gebleven; ik vond mijn versie al avontuurlijk genoeg. 😉

Crunchy Risotto, the making of

2 reacties

Op verzoek de uitgeschreven versie van mijn crunchy risotto.

Het recept is overigens niet door mij uitgevonden, maar door ‘whack it in the oven’ Jamie Oliver. Waar hij de hele tijd gooit en smijt met van alles, doe ik het piano piano.
Lees eerst het hele recept een paar keer door, zodat je vantevoren weet wat wanneer te doen.

Ingrediënten voor 4 personen:

  • de kern/het hart van een bos selderij (wat overblijft morgen met een dipsaus oppeuzelen)
  • een ui
  • 2 bollen knoflook (bollen dus, geen teentjes)
  • een volle hand tijm (niet zo’n lullig bakje van Albert Heijn; op z’n minst een halve plant)
  • 2 liter kippenbouillon
  • risotto rijst (ongeveer 100 gram per persoon)
  • glaasje witte wijn
  • bakje mascarpone
  • stuk parmezaanse kaas
  • afbak shoarma broodjes (ongebakken gebruiken)
  • amandel schaafsel

Zet als eerste de oven aan, op 200/220 graden.
Ga op de bank zitten en pluk -zen- ontzettend veel tijmblaadjes (rits de takjes tegen de draad in). Check tussendoor of de oven warm genoeg is en leg de knoflook bollen er (op een schaaltje) in. Zet de kookwekker op een half uurtje. Dit half uurtje is een richtlijn, meer bedoeld om de knof niet te vergeten.
Snijd de selderijkern (ik trek de staken uit elkaar en neem het binnenste) en de ui super fijn (ik las ooit de regel dat bij de basis-risotto niks groter mag zijn dan de rijstkorrel, dus doe je best).
Zet de kippenbouillon op een matig vuurtje.
Nu heb je even niks te doen, dus rasp maar alvast een paar handen parmezaanse kaas.
Verpulver ook alvast een/anderhalf shoarma broodje in de keukenmasjien (niet tot poeder maar tot grove kruimels)

Tot dusver alles relaxed (foto 3 bewijst overigens – zie de reeds geblakerde knoflook- dat ik al snel een halfuurtje neem voor de tijm, maar dan lees ik ondertussen ook de krant. Als je deze tijd niet hebt, houd dan de volgorde van dit recept aan)
Nu begint het echte werk.

Even een paar foto’s om de motivatie erin te houden:

IMG_3134[rh]

Verhit in een redelijk diepe steelpan/braadpan wat olie. Niet te heet.
Fruit de fijngesneden selderij en ui zachtjes (tot glazig, niet bruin, ongeveer 10 minuten).
Voeg de risotto-rijst toe en bak totdat de rijst glazig wordt (niet bruin!). Voeg het glas wijn toe en laat uitdampen (temperatuur mag iets omhoog, maar houd hem rond medium). Schep nu een soeplepel warme bouillon bij de risotto en blijf roeren (Ik heb geleerd dat risotto smeuig wordt doordat door het roeren het zetmeel van de korrel loslaat en daarmee een natuurlijke binding/saus ontstaat).
Check ondertussen de knoflook in de oven: zijn de bollen zacht, dan kan de oven uit, anders nog even laten staan.
Wordt de massa bijna droog, voeg dan opnieuw een lepel bouillon toe, en blijf dit herhalen tot de bouillon op is of de rijst gaar (te weinig bouillon, dan met warm water afmaken, maar check dan eindresultaat extra op peper en zout).
Het hele idee van risotto is dat je het licht kunt laten ‘golven’ in de pan; het moet dus absoluut niet te droog worden.

Zet een 2e bakpan met een beetje olie op medium vuur.
Doe de broodpulvers en de geschaafde mandelen in de pan. Bak en schud regelmatig om.
(Ja, en dan ook nog blijven roeren in de risotto en/of bouillon toevoegen… het kan!)
Als goudbruin: klaar. Vuur uit.

Haal de geroosterde knoflook uit de oven (let op: roeren in die risotto!) en pers de teentjes uit in een bakje. Een plakkerig klusje, want de knoflook is tot een soort lijm verworden. Ik verbrand mijn vingers hier altijd min of meer bij, maar het is het waard.

Terug naar de risotto. Proef.
Is de Risotto gaar, roer dan de tijm, de helft van de geraspte parmezaan en de gepofte knoflook er doorheen.
Proef, proef, proef (peper, kaas… pas op met zout want bouillon is al zout en kaas ook)
Lekker? Van het vuur halen!

Schep de risotto in diepe borden en maak een kuiltje in het midden.
Leg daarin een schep mascarpone.
‘Versier’ als een ring de crunch rond/over de mascarpone en poeder over alles een beetje parmezaan…

Meteen (warm) opeten!

Romanesco, Quinoa, Laab Kai en ik

4 reacties

Hoe het gaat?
Een simpele en ingewikkelde vraag tegelijk.
Ik weet het niet zo goed; vind de huidige situatie de ene dag ingewikkelder dan de andere.

Er is soms wel ruimte om grenzeloos te fantaseren.
Rolf en ik gaan alle opties af; hier blijven wonen of elders in Nederland… naar België (goedkope koophuizen, lekker buiten en al een pietsje zuidelijker – maar wel België), of een camper kopen en ‘nergens en overal wonen’.

We weten het nog even niet.
Juli was safe, oktober wordt weer spannend.
Misschien dat we, als de uitslag opnieuw goed is, verder kunnen denken.
Oh ja, en ik heb inmiddels een grijze krullenbol (?!)

Dus af en toe weer wat koken (afhalen/ laten brengen hebben we veel gedaan en is uiteindelijk behoorlijk onbevredigend).

Zo kocht ik een Romanesco bij de groothandel. Ik schrijf dat hier wel zo cool, ‘Romanesco’, maar die naam moest ik toch ook even Googlen. ‘t Is een soort milde bloemkool (en voor de freaks onder jullie: een natuurlijke ‘Fractal‘). Een beauty!
Ik heb er een gratin van gemaakt, maar wát een moeite had ik ermee dit kunstwerk aan te snijden. Daardoor mislukte de gratin overigens een beetje; ik vond ‘in roosjes snijden’ zo lelijk dat ik de gehele bol/knol gekookt heb. En dan is ‘ie van buiten gaar en van binnen… nu ja, wat minder.

20130829_191536

Een volgend project was Quinoa met lamsschenkel, kip, courgette, wortel, Marokkaanse kruiden en wat dies meer zij. En, damn, wat lukte die maaltijd goed! Proeven, proeven en nog meer proeven, maar dan heb je ook wat! Op de foto nog witte Quinoa, maar omdat ik het mooier vind staan is de zwarte variant alweer in huis gehaald.


En dan was er nog de Laab Kai, naar een recept wat mijn zus rechtstreeks uit Thailand heeft meegenomen. Het is een lauwwarme frisse salade. Dat klinkt als een piece of cake, en het is ook prima te doen, mits je er niet pas om 19.00 aan begint. Of het nou minced, coarsely crushed, finely (of coarsely) chopped, thinly sliced of prepared ‘the eat me’ way’ wordt genoemd, het komt erop neer dat je toch een flinke tijd aan het snijden en hakken bent (en néé, dat kan niet allemaal in een keer bij elkaar in de keukenmachine). Maar het was het bloed (zie lager), zweet en tranen (ui) waard.

 

Overigens leidde dat prepared ‘the eat me’ way nog tot bloed.
Dit heeft natuurlijk niets met mijn excellente snijtechnieken te maken, maar kan ik in het geheel wijten aan een ontwerpfout van het (overigens verder superfijne en razend scherpe) mes.
Ik bedoel, wat is de functie van dat scherpe puntje behalve ermee in de wijsvinger te belanden?

Vinger en Mes

Tot slot weer een verpakking, dit keer van Papadums.
Voor de Indiaas lezende onder u: wat doet dat roze konijn daar?

20130906_144231(0)

Terug

8 reacties

U heeft er even op moeten wachten de afgelopen 10 maanden, maar ik heb dan toch eindelijk wat positiefs te melden inzake mijn toestand.
Vandaag voor de uitslag naar het AvL alwaar een vrij vrolijke dokter ons uit de wachtkamer kwam halen (‘nee, niet meteen interpreteren die vrolijkheid!’).
Ze viel met de deur in huis: goed nieuws, niets afwijkends te zien op de ct-scan in de buikholte en de resttumor is kleiner geworden. Dat laatste is opmerkelijk want de chemo is al een tijdje geleden… het zoú iets positiefs kunnen betekenen. (Niet kwaadaardig?) Ook bij het gynaecologisch onderzoek wat volgde vond de arts niets opmerkelijks.

Pfffffttttt… ik kan de aankomende maanden éven op adem komen dus.
De volgende ct-scan is over 3 maanden, waarbij ik dan ook een mri-scan zal krijgen ivm de verhoogde kans op borstkanker (zie 2 postings terug), maar toch… Nu Even Niks!

Lukte het op vakantie een beetje de boel te parkeren? Wonderwel eigenlijk.
De beslissing meteen door te rijden na de ct-scan bleek een goeie te zijn (een waar de verpleegkundigen van het AvL om moesten grinniken, die kenden ze nog niet).
In het begin van de avond arriveerden we bij onze chambre d’hôte; een prima piep huisje op een soort landgoed, waar we meteen konden aanschuiven voor het avondmaal.

Waar we werden voorgesteld aan het liefdeskoppel eend-en-ezel (eend slaapt normaliter op de rug van de ezel) en een college kregen over hoe witlof gekweekt wordt, het vak wat de eigenaar voor het verhuren van chambres uitoefende.
Witlof zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn…


En toen de aankomst bij ons vakantiehuis: het blijft altijd spannend of je aantreft wat je hoopt aan te treffen en niet een oude vervallen schuur waarachter net een nieuwbouwwijk uit de grond geheid wordt. Niets daarvan, het was perfect! Nou ja, Rolf heeft z’n kop wel 4 keer gestoten aan de lage balk in de keuken, maar de bedden en badkamers waren goed, het zwembad lag er, de buitenhaard en de vuurpot waren aanwezig en de zon scheen!
En dan ziet het leven er opeens zo uit:


Hoewel deze foto’s de kern van onze vakantie best goed samenvatten hebben we natuurlijk nog wel íets meer gedaan dan alleen maar dobberen, eten en drinken, een boekje lezen, een spelletje spelen en fikkie stoken.

Zoals daar is (dit soort dingen gebeuren om een of andere manier juist als je op vakantie bent): het weg laten slepen van het busje van zus en zwagert; ‘slik’ (de volgende dag hadden we het busje alweer terug; een kapotte aandrijfriem bleek het euvel)…

IMG-20130708-WA0003

Naar een gigantische openlucht ‘brocante’ alwaar de dame achter de tap overduidelijk zelf wat teveel biertjes had gedronken. Dit in combinatie met de hitte maakte dat zij toch al snel zo’n 10 minuten deed over het tappen van een biertje.(en maar ronddraaien die beker, en maar ronddraaien, biertje dood? oh dan nog maar eentje tappen… ook dood? dan giet ik ze toch bij elkaar!)

11111_22222

Iedere dag de stand der groeiende bijenkorf in het raamkozijn van aangrenzend schuurtje nauwlettend in de gaten houden.

IMG_4089

En last but not least (tja, als ze dan toch door je achtertuin blijken langs te komen): de tour de France! Ik ben matig liefhebber, zwagert wel, zus en Rolf niet, maar er gaat een rush door je heen als het circus eraan komt; de vaart waarmee de renners op aanraakafstand langs denderen is ronduit indrukwekkend!

De zon schijnt, ik ga naar buiten 😉

PS

1 reactie

Beste inbrekers,

Tijdens onze afwezigheid wordt ons huis bewoond door een kleerkast van een vent alsmede een levensgevaarlijke kat. Daarnaast staan onze buren boven, onder, links en rechts op scherp.

Met vriendelijke groet,

Marja

nog 2 dagen

6 reacties

Eigenlijk wilde ik jullie alleen maar tussendoor op een filmpje wijzen, maar ik bedacht mij dat ik dan ook best kan vermelden hoe het er nu voor staat.
Het wordt weer behoorlijk spannend aankomende anderhalve week, maar tegelijkertijd leuk.
Dit kan door op een en dezelfde dag (overmorgen) aan het begin van de middag door een CT-masjien te worden gehaald om vervolgens direct door te rijden richting Frankrijk.
Spannend: maandag de 15 de uitslag van de scan, leuk: een dikke week in een niet onaardig stulpje doorbrengen met weersvoorspellingen van boven de 25 graden.
huisEn dan dus proberen die uitslag even te parkeren door (in willekeurige volgorde) te eten, drinken, zwemmen, lezen en wat zoal meer bij vakantievieren om de hoek komt kijken.
Het zwembad is voor mij, naast gewoon lekker decadent dobberen, een aanleiding om weer wat meer te gaan bewegen/revalideren. Baantjes trekken en onder begeleiding van zwagert, die schijnt te weten wat ‘aqua-joggen’ inhoudt… raar doen, zo stel ik mij voor.

Tot de uitslag probeer ik niet te ver vooruit te kijken/te denken, en houd mij dan ook regelmatig bezig met zaken als: waarom verkoopt Albert Heijn 2 verschillende soorten huismerk pistache nootjes?
nootjesEn de hamvraag: waarom de ene soort in een doorzichtig bakje en de andere in een ondoorzichtig zakje. Hoewel die uit het bakje (de duurdere van de twee) er droog en bleekscheterig uitzien, smaken  ze toch echt stukken beter dan die, op het oog kleinere, maar ‘meer pistacherig’ uitziende uit het zakje. Schaamt AH zich voor de kleinere nootjes? Maar waarom uberhaupt 2 keer huismerk pistache nootjes? Of zit er in een duistere kelder ergens iemand nootjes te sorteren die per schiplading uit het verre zijn binnen gevaren en moeten de restjes ook verkocht? Ik vraag mij dit soort dingen af, net zoals ik bij Mona denk: Why?
SAMSUNG
Goed, dit is heus niet het enige waar ik mij mee bezighoud, maar het komt voor.
Dan hier het filmpje waarover ik het had: hamburgers (klik op de link). Ik besef mij opeens dat dit toch ook weer een beetje in dezelfde categorie valt, van dat mensen hele, hele rare dingen verzinnen.

Nu

2 reacties

En dan nu weer een ouderwetse posting. Tenminste, ouderwets wordt het niet meer, maar wel een posting met foto’s en wat dies meer zij. Ik had even wat minder te melden, was bezig met herstel van de chemo en wilde weer wat dingen doen.

Ben ik hersteld: nee, nog niet. Met name de benen werken niet mee. Maar overall gaat het een stuk beter. Wat de kanker betreft: afgelopen vrijdag heb ik te horen gekregen dat ik een erfelijke variant van eierstokkanker heb; een gen-mutatie. Kort samengevat: in mijn persoonlijke DNA-boek zit een soort html-fout, er staan verkeerde tekens op de pagina ‘herstel verkeerde celdeling’ waardoor mijn reparatie-genen niet wisten/weten wat te doen. Normaal timmeren deze reparatie-genen erop los maar die van mij zijn dus het spoor een beetje bijster.
En ik maar denken dat het door het roken kwam (ja… tóch denk je dat)

Bijkomende consequentie van deze diagnose is dat ik een erg verhoogde kans heb op borstkanker. En natuurlijk heeft het gevolgen voor mijn familie waar ik hier niet verder over zal uitweiden.
Goed. Volgens mij heb ik alle slecht-nieuws gesprekken -voor nu- wel zo’n beetje gehad.

Vooruitkijkend: 4 juli heb ik ‘s middags een CT-scan bij het AvL, waarna Rolf en ik meteen doorrijden naar het zuiden, om ons een dag later te voegen bij zus en zwager voor een weekje weg. Frankrijk, huis, zwembad(!) BBQ, the works.
Daarna hoor ik het wel weer.

Wat je zoal doet met deze informatie in het achterhoofd?
Ik probeer de gave van het ‘leven met de dag’ onder de knie te krijgen.
Om te beginnen is daar: de loggia zo groen mogelijk krijgen (stekjes zijn welkom, kast moet vol) en kijken hoe pepertjes volwassen worden:
(klik op de foto’s voor groter exemplaar… werkt alleen bij pepertjes foto jammerlijk niet, de rest wel)

Naar lieve vrienden in Limburg rijden en daar de meest verse asperges eten:
Artis bezoeken; op daluren een oase van rust… letterlijk.
Een gloednieuwe scooter kopen, gewoon omdat het kan:
Zelf koken:
Naar poes Tos kijken, terwijl ze in al haar genieten de UPC decoder om zeep helpt:
En dan, tot slot, toch nog serieus (en ook wel weer komisch): we waren met mijn halfzusje in Berlijn (tijdens pasen, was steenkoud). Bij het uitlopen van een lunchroom trof ik dit plakkaat van Bazon Brock op een muur op een binnenplaats:… Tja

Voor degenen die denken dat dit blog alle prive berichten vervangt: Nee, het bestaat juist naast elkaar

 

Drs P, omdat ‘ie mooi is

Geef een reactie

(sommigen van jullie kennen hem al, maar voor diegenen van niet:)

Ik breng de mensen heen, ik breng weer anderen terug
Mijn pont is als het ware ongeveer een soort van brug
En als de pont zo lang was als de breedte van de stroom
Dan kon hij blijven liggen, zei me laatst een econoom
Maar dat zou dan weer lastig zijn voor het rivierverkeer
Zodoende is de pont dus kort en gaat hij heen en weer.