Sinds lange tijd weer een posting. Ik ga vanaf nu hier verder; misschien post ik nog wel eens wat op de FaceBook-groep, maar ik denk het niet.
Als ouverture vind ik broer David wel een goeie.
Hij heeft mij vandaag geholpen mijn wuwuwu marjafeltkamp.nl actief te maken.
Dat is best een gedoe.
Dus lees hem: David
Of luister een liedje van hem: Kroeg
Binnenkort meer..
Twee existentialistische vragen vandaag.
1 – ga ik wel of niet de deur uit?
2 – post ik op Facebook of op mijn blog?
1 werd ‘ja’, 2 dus ‘blog’.
De twijfel over 1 werd gevoed door hardnekkig hoesten, snotteren en wat al niet meer bij zwaar verkouden zijn hoort. De twijfel over 2 door hinken op twee gedachten… Facebook is lekker snel en makkelijk, maar toch ook oppervlakkiger. Leuk, maar niet altijd. Een blogposting vergt meer aandacht, maar is daarom wellicht wat completer/vollediger.
Op het program stond met de auto naar Waterland rijden (en misschien zelfs een stukje schaatsen). Specifieker naar de Aandammerbrug alwaar mijn zus met zwager uit hun camper busje erwtensoep, chocolademelk en knakworsten zouden verkopen.
Een ander twijfel aspect (naast de verkoudheid) was de begaanbaarheid van de lokale wegen. Ik heb mijn rijbewijs nu al een tijdje, maar heb nog erg weinig ervaring met rijden bij gladheid (behalve dan de ervaring van vorig jaar toen een busje langzaam in de achterkant van onze auto gleed).
Maar het weer was te mooi, de nostalgische kriebel te groot, dus ik ben toch in de auto gestapt.
Het werd een prachtig ritje. Zodra ik de stadsgrens van Amsterdam was gepasseerd kwam ik op allerlei onverwachte plekken drommen auto’s tegen. Was er ijs dan werd er geparkeerd. Ik sukkelde tussen de 30 en 50 kilometer per uur en dat was prima te doen. Tegenliggers waren ook geen probleem; of ik stopte als het kon, of zij, met een opgestoken hand als dank en verder maar weer.
En toen was ik waar ik wilde zijn (op de achtergrond ouderlijk huis)
Zwager zorgde tussendoor ook nog even voor makkelijke doorgang voor de schaatsers
Na nog een klein stukje geschaatst te hebben en een hapje erwtensoep en een slokje chocolademelk was het weer tijd huiswaarts te gaan. Waar andere belangrijke en vooral tijdrovende zaken aan de orde waren, namelijk riblappen! Moeten toch al snel zo’n 3 a 4 uur badderen.
Terwijl ik Ajax wederom dramatisch zie verliezen ga ik maar eens aardappels schillen.
Dan maar een goeie hutspot eten…
In the Meantime life goes on,
ticking like a Meantime bomb,
and stories all start Once Upon a Meantime.
(Meantime – Peter Blegvad)
Ondertussen is het alweer augustus en herfst.
Heb ik weer flink wat rondjes gekookt, waaronder
– een filodeegtaart
– een vijgentoetje van vijgen uit een Amsterdamse tuin!
Ingekerft, takje rozemarijn ingestoken, lepeltje honing en drupje olie, in de oven ‘ge-whackt’ (J.O.), schepje ijs erbij.
En, in het kader van the sequel (hierna zal ik hier nooit meer over posten): mijn beste soufflés tot nu toe. Of het buiktechnisch gesproken ook slim was deze vier soufflés allemaal op te eten (2 pp) weet ik nog niet. Het is nu 13.00 the day after en ik heb in ieder geval nog geen honger (mijn partner daarentegen zit gewoon een broodje naar binnen te werken).
Het moge duidelijk zijn: van alle minder fraai geslaagde creaties alsook Indiaas-, Thais-, Chinees- afhaaleten of nog lager patat en toebehoren (bruin fruit) worden hier geen postings gedaan.
Wat er verder nog is voorgevallen…
We hebben een weekje vakantie gehouden in een ‘verkeerd huis’. Aangekomen bij ons huurhuis dachten we: de vakantie kan beginnen. Prettig om een huis al te kennen, zeker als je maar een weekje weggaat; we waren er vorig jaar ook. Na aanbellen deed echter niet de verhuurster open, maar een Nederlandse dame die vertelde dat zij net diezelfde dag waren aangekomen. Huh? Paniek! Dubbele boeking? Moesten we nu een hotel gaan zoeken? Na gehannes met formulieren bleek dat wij last minute toch echt iets te haastig ons vakantiehuis gekozen hadden: zelfde dorpje, zelfde blauw-paarse luiken, iets met een stenen trap: boeken! ‘FNO 44’ hadden we moeten hebben, wij hadden ‘FNO49’ geboekt. Enigszins gespannen op zoek naar FNO49, bleek het een prima, veel groter huis te zijn. Oke, een kleinere tuin (‘klein’ blijft hier relatief), maar wel met een klaterend beekje naast de deur.
Ik heb Artis platgelopen. Een fijne plek ter ontspanning. En rare Lemuren.
Tot slot ook nog wat hometown cultuur gesnoven: ArtZuid.
Gaat dat zien! Hoogtepunt is toch wel deze installatie (op elk heel uur gaat ‘ie ‘aan’):
Jean Tinguely Heureka
Vanwege het overlijden van mijn vader zoeken wij een nieuw baasje voor zijn poes. Door omstandigheden kan geen van de directe familieleden poes in huis nemen. Het gaat om Saartje, 7 jaar oud (ze is gesteriliseerd). Ze is lief maar wel wat schrikachtig, daarom zoeken we een rustig nieuw huis voor haar, liefst met buiten.
Als u geinteresseerd bent in Saartje, dan kunt u hieronder uw reactie plaatsen. Ik neem dan contact met u op.
Ken je dat, dat je boontjes aan het doppen bent, en dat je opeens merkt dat je de handeling in een onoplettend moment omgedraaid hebt? Dat je ergens halverwege de uiteinden van de boontjes in de pan bent gaan gooien en de boontjes zelf op de oude krant? Onlangs overkwam mij deze variant:
Moet ik mij zorgen gaan maken?
Deze ging ook al niet helemaal lekker:
Nah, zolang ik dit:
of dit:
nog zonder al te grote kleerscheuren op tafel weet te krijgen ga ik vrolijk door in de keuken.
Tenminste: ik vind dat ik al veel te lang niks heb gepost.
Maar dan moet je dus wel iets te melden hebben. Ik twijfel, ‘t is niet veel.
Nou ja, ik heb wel wat, maar het is beperkt; een (1!) foto van de mobiel. Ik heb wel foto’s met mijn fototoestel gemaakt, maar ben de begeleidende tekst even kwijt. Dus: mogelijk wordt dit mijn nr1 saaiste post ever!
Ik probeer het toch, de foto:
Het verhaal?
Een paar maanden geleden was ik bij Genko op de 1e van Swindenstraat. Een super-supermarkt. Verse groenten, kruiden, brood, vlees; the works. Ik vroeg aan een dame aldaar of ze ‘Sumak’ hadden, waarna een heftige discussie ontstond tussen deze dame en een andere medewerker van de winkel over het feit dat ze geen Sumak hadden … ‘ja maar hoe kan dat nou?’ en ‘steeds meer mensen vragen erom!’… Een bijna ruzie.
Ik voelde mij ‘woops sorry’ en rekende mijn boodschappen af.
Gisteren was ik er opnieuw. Voor citroenen, koriander, tijm en brood.
Ik kon het niet laten om toch ook even het kruidenrekje te bekijken, en damn, Sumak! Een zak vol. Genko rules!
Vandaag dus voor het eerst de kebab niet met citroenzest maar met Sumak gemaakt. En ja, lekker. Maar trouwens ook weer niet zo lekker dat het perse opweegt tegen citroenzest. Het was romantisch geweest als Sumak spectaculair beter had gesmaakt, maar dat is dus niet zo. Zest is eigenlijk net zo lekker. In dit recept. Maar de ervaring was leuk.
Tja en wat deze posting betreft… volgende keer beter… of niet.
Gisteren zouden we afbak-pizza eten, maar zelfs daar waren we te lui voor, dus werd het een hapje op de hoek (@cafedezuid, #cafedezuid… benieuwd of zulks ook buiten twitter werkt). Prima maal, niks mis mee.
Maar die pizza lag vandaag dus nog in de ijskast. Weggooien is ook weer zoiets, zonde, dus opeten!
Het was de Albert Heijn Steenoven ‘Margherita’. Ik had de ‘Bianca’ willen kopen, maar die was op. Uitgepakt trof ik dit aan:
Buitengewoon triest eigenlijk. Tomatenprut met drie beflapjes mozzarella. Ik heb zo’n lapje vastgepakt en het was rubber; niets meer en niets minder.
De achterkant van de verpakking er maar eens bijgepakt: wat is dit voor pizza?
Enfin, de beflapjes (100% buffelmozzarella) gaan kennelijk terug tot 1889, de tomaten zijn gekweekt op vulkanische grond van de Vesuvius en de Napolitaanse pesto is apart bijgevoegd. Dat zakje pesto heb ik meteen weggeflikkerd. Ik weet niet of de foto duidelijk genoeg is, maar de ene helft van het zakje was bruin, de andere groen; een no-go wat mij betreft, Napolitaans of niet.
What to do, naast het voornemen deze pizza nooit meer te kopen?
Pimpen!
Dus: knof en ui, vers gedroogde door Italiaanse vriendin aangeleverde Salie, fourme d’ambert, en pepersalami er overheen gegooid.
Beter.
Maar dan nog: doe het niet, koop die onzin niet!
Van de weeromstuit ga ik morgen zelf weer koken: het is niks gedaan met die kant-en-klare meuk.
Raffaele Esposito (whomever that is) zou zich omdraaien in zijn graf.
Het is dat ik familie heb, anders zou ik hier behoorlijk droef van worden.
Het valt prima te bewaren, maar toch.
Deze is anders.
Waarschijnlijk kan je beter geen familie hebben als je hier iets mee klaar wilt maken. Of dat weet ik dus eigenlijk -nog steeds- niet, maar het ziet er kwantiteit-technisch behoorlijk miezerig uit.
Na enorm getwijfel van mijn kant (ik had twee van deze ‘bakjes’ in mijn mandje gelegd, maar overdreef ik nou niet a raison de 4 euro per bakje?) schoot ik een medewerker van Marqt aan met de vraag ‘wat denkt u, is het genoeg voor 2 personen’, waarna hij de historische woorden sprak: ‘volgens mij is het sowieso onzin die saffraan. Een kleurtje, meer is het niet’.
Ow (?!).
Tot op heden staat het bakje op de plank in de keuken… ik durf het niet, bang dat het een enorme zepert wordt.
Nog eentje dan. Of nee, 2, omdat het de vrolijkste verpakking is die ik ken.
Let op de details bij foto 2 (meneer en mevrouw van de AH, C1000 en alle andere grootgrutters): de verpakking is her-sluitbaar! Bovendien zie je wat in het zakje zit. En wat een vrolijke koe!
Na het bezoek aan deze slager sprak ik de volgende plechtige woorden tegen mijn partner: ‘Ik zal nooit vegetarier worden’.
Zo ben je met z’n tweeen en zo heb je opeens een 15-jarige in huis voor een weekje. Een vegetarische 15-jarige. Da’s eettechnisch gesproken wel even achter de oren krabbelen.
Het leverde mij zelfs een kook-block op, ook al eet ze verder alles behalve spinazie. Wat ook niet helpt is dat het vegetarisch koken telkens doorkruist wordt door de rond het avondeten vallende bezoektijden van een ziekenhuis. Eten we vooraf (yek, 18.00) of achteraf (Italiaanse tijden)?
Niet handig.
De start was dan ook wat stroef: zondag kookte haalde ik chinees (geen foto) en maandag bakte ik pannenkoeken (geen foto). Dinsdag (ah… vis mag wel, daar kan ik wat mee) aten wij een heerlijke zalmforel met amandelen (foto vergeten) en gisteren homemade pizza (zie hier voor een oude foto).
Wat leert mij de aanwezigheid van deze 15-jarige?
– dat de jeugd van tegenwoordig buitengewoon beschaafd is (tenminste: deze dan).
– dat niet alleen 20+ veel twittert, maar dat de jongeren via besloten accounts een soort ‘twittergroepjes’ hebben waarbij ze twitter gebruiken als gratis sms/chat kanaal. En ze twitteren… veel.
– dat ik na te zijn binnengelaten in het groepje ik heb besloten te unfollowen omdat ik mij als een oudere in een jongerendisco voelde.
– dat 15 soms heel klein is, maar soms ook weer half volwassen.
Maar bovenal: dat ‘Wie is de mol’ vol verborgen codes zit. Vanavond word ik bijgeschoold.
Een supermaal. En het was gezellig. Super gezellig. Maar het was ook intens en triest. Er is alleen zoveel wat je deelt via een blog. Dus u krijgt deze keer alleen de foto’s.
ps: (tja! ;-)) Ik kan toch niet laten een beschrijving te geven van de maaltijd, dus daar komt ‘ie:
Een super caprese met verse zompige mozzarella (Feduzzi, duur maar lekker), verse tomaatjes en basilicum.
Een biokip (De Wit, Wakkerstraat Amsterdam): ‘onderhuids gemasseerd met boter en tijm’ door mijn vriend -die zich ontpopte als perfecte assistent, hij deed zulks nooit eerder en ik had een peesontsteking in den rechterhand- (werkelijk: ik was totally impressed). Best vies klusje, maar hij deed het!
Pasta gevuld met funghi, overgoten met burro e salvia.
Stokbrood van de one-and-only bakker op het Olympiaplein
Toet: Panna cotta met ‘gemengd fruit’ (yep, cliche) maar ook met kardamom (dat dan weer wel).
Bij elkaar een feestje. De grootste eter van het gezelschap was zelfs voldaan, of zoals de sms vanuit de tram luidde:
‘Toetje heeft ons genekt’
Mooi zo, meer wil ik niet horen 😉
