Categoriearchief: Koken

Pizza makeover

Gisteren zouden we afbak-pizza eten, maar zelfs daar waren we te lui voor, dus werd het een hapje op de hoek (@cafedezuid, #cafedezuid… benieuwd of zulks ook buiten twitter werkt). Prima maal, niks mis mee.

Maar die pizza lag vandaag dus nog in de ijskast. Weggooien is ook weer zoiets, zonde, dus opeten!
Het was de Albert Heijn Steenoven ‘Margherita’. Ik had de ‘Bianca’ willen kopen, maar die was op. Uitgepakt trof ik dit aan:

Buitengewoon triest eigenlijk. Tomatenprut met drie beflapjes mozzarella. Ik heb zo’n lapje vastgepakt en het was rubber; niets meer en niets minder.
De achterkant van de verpakking er maar eens bijgepakt: wat is dit voor pizza?

Enfin, de beflapjes (100% buffelmozzarella) gaan kennelijk terug tot 1889, de tomaten zijn gekweekt op vulkanische grond van de Vesuvius en de Napolitaanse pesto is apart bijgevoegd. Dat zakje pesto heb ik meteen weggeflikkerd. Ik weet niet of de foto duidelijk genoeg is, maar de ene helft van het zakje was bruin, de andere groen; een no-go wat mij betreft, Napolitaans of niet.

What to do, naast het voornemen deze pizza nooit meer te kopen?
Pimpen!
Dus: knof en ui, vers gedroogde door Italiaanse vriendin aangeleverde Salie, fourme d’ambert, en pepersalami er overheen gegooid.

Beter.
Maar dan nog: doe het niet, koop die onzin niet!
Van de weeromstuit ga ik morgen zelf weer koken: het is niks gedaan met die kant-en-klare meuk.
Raffaele Esposito (whomever that is) zou zich omdraaien in zijn graf.

Verpakking


Het is dat ik familie heb, anders zou ik hier behoorlijk droef van worden.
Het valt prima te bewaren, maar toch.

Deze is anders.

Waarschijnlijk kan je beter geen familie hebben als je hier iets mee klaar wilt maken. Of dat weet ik dus eigenlijk -nog steeds- niet, maar het ziet er kwantiteit-technisch behoorlijk miezerig uit.
Na enorm getwijfel van mijn kant (ik had twee van deze ‘bakjes’ in mijn mandje gelegd, maar overdreef ik nou niet a raison de 4 euro per bakje?) schoot ik een medewerker van Marqt aan met de vraag ‘wat denkt u, is het genoeg voor 2 personen’, waarna hij de historische woorden sprak: ‘volgens mij is het sowieso onzin die saffraan. Een kleurtje, meer is het niet’.
Ow (?!).
Tot op heden staat het bakje op de plank in de keuken… ik durf het niet, bang dat het een enorme zepert wordt.

Nog eentje dan. Of nee, 2, omdat het de vrolijkste verpakking is die ik ken.

Let op de details bij foto 2 (meneer en mevrouw van de AH, C1000 en alle andere grootgrutters): de verpakking is her-sluitbaar! Bovendien zie je wat in het zakje zit. En wat een vrolijke koe!
Na het bezoek aan deze slager sprak ik de volgende plechtige woorden tegen mijn partner: ‘Ik zal nooit vegetarier worden’.

Lekker eten

Een supermaal. En het was gezellig. Super gezellig. Maar het was ook intens en triest. Er is alleen zoveel wat je deelt via een blog. Dus u krijgt deze keer alleen de foto’s.
ps: (tja! ;-)) Ik kan toch niet laten een beschrijving te geven van de maaltijd, dus daar komt ‘ie:
Een super caprese met verse zompige mozzarella (Feduzzi, duur maar lekker), verse tomaatjes en basilicum.
Een biokip (De Wit, Wakkerstraat Amsterdam): ‘onderhuids gemasseerd met boter en tijm’ door mijn vriend -die zich ontpopte als perfecte assistent, hij deed zulks nooit eerder en ik had een peesontsteking in den rechterhand- (werkelijk: ik was totally impressed). Best vies klusje, maar hij deed het!
Pasta gevuld met funghi, overgoten met burro e salvia.
Stokbrood van de one-and-only bakker op het Olympiaplein
Toet: Panna cotta met ‘gemengd fruit’ (yep, cliche) maar ook met kardamom (dat dan weer wel).
Bij elkaar een feestje. De grootste eter van het gezelschap was zelfs voldaan, of zoals de sms vanuit de tram luidde:
‘Toetje heeft ons genekt’
Mooi zo, meer wil ik niet horen 😉

Boomstammen

Het is tweede kerstdag en er moest weer wat gekokkereld worden. Ik ben vandaag kapitein toetje. Officieel heet wat ik gemaakt heb ‘Chocolate Hazelnut Meringue Roulade’, maar ik vind ‘Zware boomstammen’ toepasselijker. ‘T was weer geen sinecure. Was vergeten dat het oprollen van een lap merengue bedekt met chocoladeslagroom en pure slagroom de nodige voeten in de aarde heeft. Het recept stelt dan wel: ‘don’t worry about the roulade cracking as it’s quite normal’, je wilt toch dat dit ‘cracking’ een beetje binnen de perken blijft. Bovendien slipt de boel door de slagroom. Het resultaat is… Enorm, en niks meer aan te doen eigenlijk.

Over slippen gesproken: ik ben een ervaring rijker op dit gebied. Of meerdere eigenlijk. Begin van de week vertrokken wij om naar een vakantiehuisje in Drenthe te gaan. 500 meter van ons huis, na gestopt te zijn voor het stoplicht, gleed er als het ware een invalide busje van achteren bij ons naar binnen. Dit was de niet zo fijne slip-ervaring. Beter was het in Drenthe, waar wij zonder sneeuwbanden of -kettingen ‘s avonds naar de locale supermarkt zo’n 10 km verderop reden en gleden. Mooi, mooi en nog eens leuk.
Poes had bij thuiskomst niet zozeer ons gemist als wel een hoogstaande radiator.

Hierna: een bliksembezoek van een Italiaanse vriendin die altijd precies op het juiste moment mijn kruiden en specerijen voorraad weet aan te vullen.

Tot slot wil ik u mijn klopper-test niet onthouden. De strijd ging tussen de  merkklopper ‘Tefal’ waar ik mij al geruime tijd aan irriteerde versus de merkloze plastic klopper van de markt. De klopper van de markt mag blijven, die van Tefal is exit. Zo. Dan weet u dit ook weer.

Sneeuweten

Het sneeuwstormt en al starende naar buiten kwam deze oude song in mij op:
Alison Moyet

Damn, een nog mooiere  versie hier (kiest u maar)

Hoe toepasselijk. Gisteravond een maaltje gemaakt wat ook behoorlijk wit was.
Ik dacht altijd dat cannelloni met sloten tomatensaus bereid werd, maar een surftochtje op het wereld wijde web leerde mij dat het ook anders kan. Cannelloni gevuld met ricotta en spinazie met als ‘topping’ mozzarella en parmezaan. De Ciaccini (witte pizza) van de ovenschotels. Da’s veel kaas zult u zeggen. Nou, dat klopt.
Een bijzonder maaltje want, ondanks de bergen kaas, subtiel. Hoe dat zo?
Door een (1) ingredient: ansjovis.
Ik heb ansjovis nooit lekker gevonden, eerder buitengewoon vies, maar dat was dan meestal als topping op een pizza. Nu ik het een paar keer verwerkt/versmolten heb met andere ingredienten vind ik het een fijne ‘kick’ geven.
De making of de cannellonischotel: knoftenen, ui en ansjovis fijngesneden en gefruit, spinazie hierin gebakken, wat zout en peper toe. Uit laten lekken, ricotta erbij en ‘voilà’  de vulling was klaar. Ovenschaaltjes ingevet, cannelloni’s gevuld (met een mes ipv een lepeltje, gaat makkelijker en voorkomt luchtbellen) en in schaaltjes gelegd, parmezaans dekbedje en mozarrella vlokken eroverheen, scheutje room, beetje peper en dit alles 40 minuten in de oven.

Nog een film gedaan? Yep, ‘Winter’s Bone’. Toch wel een aanrader. Niet vrolijk, eerder wat beklemmend, maar wel prettig rustig. Jammer alleen dat er in zaal 3 van Kriterion iets met de airco mis was/is, waardoor er met zekere regelmaat een soort ratelend geluid achter ons opkwam (ga je toch op letten… gaat het weer weg… gaat het weer weg, o nee, daar gaat ‘ie weer enz.)

Diepvries eend

Vandaag een wandelingetje gemaakt  in Waterland wegens het mooie winterweer.
2 zaken vielen hierbij op (naast pittoreske vergezichten, bevroren kroos, de vele ganzen en koude oren).
Het eerste was een diepgevroren eend. Ik kom uit Waterland, maar zulks ben ik nog niet eerder tegengekomen zomaar in een slootje naast de weg.
De eend had iets treurigs, melancholieks, maar straalde ook complete rust uit. Het leek er een beetje op alsof hij (/zij) uitgeput was, z’n kopje in het kroos had neergelegd, en dat meteen de hierop volgende nacht de vorst er overheen was gegaan. Perfect geconserveerd en gelijk boerenkool, misschien zelfs lekkerder, maar dan zou ik toch eerst willen weten waaraan hij is overleden. 

Het tweede was vandalisme, maar dan van het constructieve soort.
Een paar weken geleden las ik in het Parool dat er aan de Poppendammergouw bij een ophaalbruggetje mans hoge ‘stadsgrens-borden’ waren geplaatst. We kwamen er vandaag langs, en om een lang verhaal kort te maken: ze staan er niet meer.

Tot slot de maaltijd van gisteren, een linzen-experiment.
‘Puy’ linzen, gekookt, met in de oven gebakken puntpaprika en rode ui, geroosterde knoflook, pancetta en saucijzen, balsamico en olie, peper en zout en wat tijm.
Stoere kost!

Tortilla por los weekend, the sequel

Of het nu bijster fotogeniek is betwijfel ik, maar… smakelijk was het wel!
Volwaardige avondmaaltijd?
Met een geroosterd bammetje erbij wel. En ijsje toe.
Maar dat ijsje zijn we vergeten omdat we helemaal, maar dan ook totaal opgingen in de documentaire ‘Louis & Michael (Jackson)’ van Louis Theroux.
Indrukwekkend goed en open en kwetsbaar (Theroux laat alles zien, ook zijn geschutter),  maar ook naar en tenenkrommend (vader Jackson is werkelijk de ultieme personificatie van ‘The Joker’; met alle respect voor Heath Ledger, maar Joe Jackson is pas echt een enge man). Komt niet vaak voor dat we zo stil naar iets zitten te kijken. Via Google kom ik alleen op een opname met scandinavische ondertiteling (Zweeds/Deens/Noors/Fins?)
Dit is hem: geluid hard en dan is het wel te volgen. Louis & Michael

En dan hier de laatste tortilla foto’s:

Tortilla por los weekend

Tortilla. Voor twee dagen.
Hakken, snijden en zo meer (en voorkoken en voorbakken).
En de ‘tip’  in praktijk brengen dat rode pepers snijden met een laagje olie op de vingers zou helpen tegen peperige vingers. Ik vond in mijn ogen wrijven na snijden wat ver gaan wat testen betreft, maar vingers in de mond leverde nog steeds een branderige ervaring op. Jammer.
Verder:
Boontjes doppen koken en in stukjes, prei wassen en fijnsnijden, peterselie idem, knoflook ook (niet gewassen), peper zie boven, aardappels k&k gekocht (ohhhh!) en wat bijgewerkt, eieren met room en melk geklutst, choriso ontveld en gebakken (en weer uit de pan),  prei in vet van chorizo gesmoord, knof erbij (en ook weer uit de pan).
Toen: om en om stapelen en eiermengsel er overheen (waarna met de platte hand wat aangedrukt, waarna  handen gewassen).

 

 

 

Nu: wachten.

Een Jamie

En een goeie Jamie: Kebab. Lekker.
Eigenlijk ‘Koefte Kebab’. Heb eindeloze toetsencombinaties geprobeerd om een ‘o’ met twee puntjes te krijgen maar het wil niet. Of het scherm verdween of ik kreeg allemaal ascii tekens; ‘Kofte’ dus eigenlijk,  maar dan met een ‘o’ met  trema.

Moment, er brandt nu overduidelijk iets aan; moet even naar de oven rennen omdat er volgens mij iets erg mis gaat met de banaan-in-de-oven. 
Yep. Dat was het toetje, lekker, maar wederom een totaal vernachelde oven. Shit.

Intermezzo: eigenlijk is dit een doom-posting. Werkelijk niks lukt vandaag wat blog betreft. Tekst loopt niet, foto’s willen niet uitlijnen (ja, na een uur klooien staan ze eindelijk goed), gerechten mislukken, computer ging net uit omdat ik zonder stroom zat te werken… Ik ga zo maar naar bed. Maar niet voordat: (vervolg)

De Kebab dus.
Lamsgehakt met tijm (over tijm: zie vorige posting), citroenzest of sumak, fijngehakte pistachenootjes, komijn, spaanse peper, zwarte peper en zout.
Sla gemengd met munt, peterselie en gepekelde rode ui (in citroensap geweekt). 
Op platbrood of tortilla of wat je wilt met een toef yoghurt.

Spinazie salade en Banksy

Zou er een apparaat bestaan waarmee je tijmblaadjes van de takjes kunt halen? Kan iemand dit uitvinden?
Elk recept waar tijm in gaat bezorgt mij naast enthousiame (lekker!) ook de nodige kopzorgen. Wat tijd betreft.
Het ‘ritsen’ van de takjes heb ik aardig onder de knie, ware het niet dat te vaak de takjes breken, waardoor ik alsnog bijna blaadje voor blaadje bezig ben aan mijn ‘2 eetlepels’ of ‘kopje’ tijm te komen.
Ik neig naar gewoon hakken die takjes (ik verdenk koks ervan deze methode te hanteren), maar dit stuit mij toch tegen de borst.

Afijn, dit heeft niets te maken met de foto’s hieronder.
Een beeldverslagje van de maaltijd van gisteren: spinazie salade met basilicum (en pijnboompitjes en pancetta en parmezaan en knoflook met een lichte, zoet/zure dressing) met een -daar is ie weer!- platbrood ingesmeerd met een mierikswortelmengsel waarop gerookte zalm (crumble toe: het kon niet op)

Eergisteren trouwens met vriend L naar Exit Through the Gift Shop geweest in Kriterion. De vraag: heeft Banksy het gedaan of niet?
Wat hij al dan niet gedaan heeft? Ga kijken, de film is de moeite waard.

Nu weer verder tijm plukken…